نمایش 1–8 از 34 نتیجه

نمایش فیلترها

بارگذاری محصولات بیشتر

باغلاما (به ترکی: bağlama) سازی زهی-زخمه‌ای و کهن که ریشه در منطقه‌ی آناتولی و آذربایجان دارد و در میان مردمان ترک و ترکمن‌های عراق از محبوبیت ویژه‌ای برخوردار است.

تاریخچه باغلاما به قرن هفتم پس از میلاد برمی‌گردد، زمانی که برای اولین بار در آسیای مرکزی معرفی شد. اعتقاد بر این است که این ساز توسط ترکان سلجوقی که در قرون 11 و 12 بر منطقه حکومت می‎کردند به ترکیه و آذربایجان آورده شده. گرچه کلمه bağlama برای اولین بار در متون قرن 18 به کار رفته است.

با گذشت زمان، باغلاما به شکل‌ها و اندازه‌های متفاوتی تکامل یافت و سبک‌های منطقه‌ای مختلفی برای این ساز به وجود آمد. این ساز علاوه بر اهمیت موسیقایی، از اهمیت فرهنگی و اجتماعی در جوامع ترک و آذربایجان نیز برخوردار است. اغلب در عروسی ها، جشن ها و دیگر مجالس اجتماعی نواخته می‌شود و نمادی از هویت ملی محسوب می‌شود.

از نوای این ساز در موسیقی کلاسیک عثمانی، موسیقی محلی ترکی، موسیقی آذربایجان، عربسک، آشوری، ارمنی، کردی و موسیقی بالکان استفاده می‌شود.

باغلاما و سازهای هم‌خانواده‌ی آن در تمامی این مناطق رواج دارند. نوعی باغلامای کوچک نیز در یونان رایج است. ابزاری شبیه باغلاما در حفاری‌های باستان شناسان در مناطق سومر و هیتی و در آثار یونان باستان کشف شده که نشان از قدمت این ساز دارد. به گفته‌ی سازشناسان باغلاما و خانواده‌ی آن محصول تغییراتی هستند که روی ساز قوپوز صورت گرفته. این خانواده نقش مهمی در انتقال فرهنگ و موسیقی ترکی به عصر مدرن ایفا کرده‌اند.

باغلاما ترکیبی از آلات موسیقی تاریخی در آسیای مرکزی و آناتولی پیش از ترکیه است. بخشی از آن از قوپوز ترکی است. فرق قوپوز با باغلاما در این است که قوپوز بدنه‌ای پوشیده از چرم دارد و سیم‌های آن از روده گوسفند، روده گرگ یا موی اسب تهیه می‌شده. با انگشتان به جای مضراب نواخته می‌شود و دسته‌ی آن بدون پرده است.

باغلاما اما به معنای «چیزی که بسته است» ترجمه می‌شود، که احتمالاً اشاره‌ای به پرده‌های روی دسته دارد.

ویژگی‌های ظاهری و ساختاری

باغلاما از سه قسمت اصلی تشکیل شده است: کاسه، دسته و سر. کاسه معمولاً از چوب ساخته شده است و شکل آن بسته به سبک منطقه می‌تواند متفاوت باشد. دسته بلند و نازک است، با پرده‌هایی که روی آن بسته شده و سر حاوی گیره‌های تنظیم است که برای تنظیم کشش سیم ها استفاده می‌شود.

باغلاما با مضراب پلاستیکی یا سر انگشتان دست (شلپه یا شرپه) نواخته می‌شود. در قدیم جنس مضراب‌ها از چوب یا پوست درخت گیلاس و آلبالو بودند.

این ساز  دارای شش سیم است که در قدیم از موی دم اسب بودند. این سیم‎ها معمولاً به صورت جفت کوک می‌شوند. متداول ترین کوک، “تنظیم استاندارد” نام دارد که ر-لا-ر است. با این حال، بسیاری از کوک‌های دیگر در مناطق و سبک‌های مختلف موسیقی استفاده می‌شود.

کاسه‌ی طنینی یکپارچه ( گاهی ترکه‌ای) به شکل تقریبا نیمه‌گلابی و دسته‌ای نسبتا بلند دارد که پرده‌ها روی آن بسته می‌شوند. روی دهانه‌ی کاسه، صفحه‌ی چوبی قرار می‌گیرد که خرک و سیم‌گیر روی آن سوار می‌شوند. شیطانک و گوشی‌ها نیز در بالای دسته‌ی ساز قرار دارند.

سبد خرید

هیچ محصولی در سبد خرید نیست.

ورود به سایت