آنزان ساز | فروشگاه آنلاین سازهای حرفه ای
داربوکا رومی طرح 1
داربوکا رومی طرح 1 با بدنه‌ی آلمینیوم خشک به صورت ریخته‌گری تولید می‌شود. این نوع آلمینیوم از بالاترین کیفیت برای ریخته‌گری برخوردار است و قالب آن از بهترین داربوکا در جهان تهیه شده.
سایز ساز 8 اینچ معادل 20.32 سانتی‌متر و وزن آن 3.5 کیلوگرم است که به راحتی روی پا قرار میگیرد و برای نوازندگی بسیار وزن ایده‌آلی دارد.
پوشش رنگ داربوکا رومی از رزین و پلی‌اورتان است که زیبایی ساز را دوچندان می‌کند. پوست آن نیز از شرکت جوهرالفن تهیه شده.
داربوکا رومی طرح 1 دارای 6 پیچ برای کوک است و از نظر کیفی با برندهای وارداتی برابری می‌کند. قیمت این ساز یک سوم قیمت‌های وارداتی و خارجی است و برای نوازندگان و علاقه‌مندان به این ساز بصرفه و قابل دسترس است.
به همراه این ساز یک کاور نیز به شما ارائه می‌شود.
داربوکا رومی طرح 1
داربوکا رومی طرح 1
داربوکا رومی طرح 1
داربوکا سازی کوبه‌ای‌ست که بیشتر در سرگرمی‌هایی مانند عروسی استفاده می‌شود. این ساز در اشکال و اندازه‌های مختلف تولید می‌شود و در آناتولی، بین النهرین، کشورهای عربی و شمال آفریقا بسیار رایج است.
داربوکا به طور گسترده در موسیقی محلی ترکی در میان سایر سازها یا تکنوازی نواخته می‌شود و اخیرا به عنوان یک ساز مهم در موسیقی کلاسیک ترکیه نیز شناخته شده است. این ساز شادی آور در مناطق مختلف اسامی مختلفی مانند «دمبک»، «دومبلک»، «تومبک» دارد اما نام اصلی آن «دومبلک» در واقع یک نام عربی است که در اصل به معنای ضربه زدن است.
داربوکا رومی طرح 1
تاریخچه
تاریخچه دقیق داربوکا مشخص نیست، اما اعتقاد بر این است که از قرن‌ها پیش در خاورمیانه استفاده می‌شده. اولین نمونه‌های شناخته شده‌ی داربوکا در قرن نهم میلادی در سوریه یافت شده است. این ساز در ابتدا به نام “درام سفالی” شناخته و به عنوان یک ساز همراه در موسیقی فولکلور استفاده می‌شد.
در قرن 14 میلادی، داربوکا به اسپانیا معرفی شد. در آنجا، این ساز به تدریج با فرهنگ‌های موسیقی دیگر ادغام شده و به یک ساز محبوب در موسیقی کلاسیک و فولکلور تبدیل شد.
در قرن 16 میلادی، داربوکا به آمریکای لاتین معرفی شد. در آنجا، این ساز به یک ساز مهم در موسیقی محلی تبدیل شد و به نام‌های مختلفی مانند “درام دستی” و “درام چوبی” شناخته شد.
صدادهی
در داربوکا دو صدا وجود دارد که به آن‌ها در ترکی düm و tek می گویند: صدای اول اساس ریتم را فراهم می‌کند و با ضربه زدن به وسط ساز به دست می‌آید و صدای دوم بیشتر برای تزیین و بداهه‌سازی استفاده می‌شود.
ساختار
داربوکا جامی شکل است، یعنی در وسط باریک می‌شود و در انتهای دیگر دوباره پهن. سر ساز پهن تر از انتهای آن است. ساز سنتی داربوکا دارای پوست گوسفند، بز و ماهی برای کیفیت صدای خوب بود، هرچند سازهای معاصر دارای پوست شیمیایی به نام “پوست شیشه‌ای” هستند. این پوست دوام بیشتری دارد و ترکیدن یا پاره شدن آن‌ها سخت‌تر است. بدنه‌ی داربوکاهای سنتی قبلا از مس ساخته می‌شد اما امروزه برای صدای بهتر از روش ریخته‌گری استفاده می‌شود.
داربوکای ترکی
سازهایی شبیه داربوکای امروزی در تمدن‌های آناتولی، بین النهرین و آسیای مرکزی در شکل‌ها و اندازه‌های مختلف استفاده می‌شد. ساز ترکی داربوکا را در طول زمان و با توجه به مناطق به نام‌های مختلفی خوانده‌اند. در این میان می‌توان نام‌هایی مانند « dumbek, dembelek, deplek, deblek, Dönbek, tömbek, coupki, debulak» را فهرست کرد.
امروزه بدنه‌ی داربوکای ترکی از آهن یا آلومینیوم ساخته شده و برای سر ساز از پوست مصنوعی استفاده می‌شود. چرم بر روی حلقه کشیده شده و با کمک پیچ کشیده می‌شود تا لحن ایجاد کند. تزیینات متناسب با سازه‌های مختلف محلی و فرهنگی نیز بر روی بدنه‌ی این ساز ایجاد شده و تا به امروز ادامه دارد.
داربوکای مصری
سبک مصری داربوکا، با نام طبلا نیز شناخته می‌شود و بسیار محبوب است. متفاوت از داربوکای ترکی، داربوکای مصری دارای لبه‌های گرد است و پیچ‌های تنظیم نمایان نمی‌شوند. در حالی که گفته می‌شود مصر بهشت داربوکاس است، همسایه‌ی آن، مغرب (تونس، الجزایر و مراکش)، به‌ویژه تونس، به نسخه‌های کوچک‌تر، گلی و پوست بز خود می‌بالد. این ساز برای رقصندگان شکم بسیار مورد استفاده قرار میگیرد. با این حال، ملودی و تکنیک نواختن باید تا حد زیادی به سبک رقص، محیط و موارد دیگر بستگی داشته باشد. نوازندگان حرفه‌ای می‌دانند که چگونه این ساز را با استفاده از تکنیک‌های مختلف بنوازند.
داربوکای سفالی
همانطور که از نامش پیداست بدنه‌ی این ساز از سفال است. بر خلاف دو مورد دیگر، به جای استفاده از پوست مصنوعی، پوست بز، گوسفند و ماهی روی سر آن کشیده می‌شود. داربوکاهای سفالی زمانی شکل می‌گیرند که چهار عنصر اصلی خاک، آب، آتش و هوا با موفقیت ترکیب شوند. خاک رس و پوست حیوان صدای طبیعی بیشتری به ساز می‌دهد.
این ساز همچنین به عنوان سولو داربوکا نیز نامگذاری شده، زیرا بیشتر به صورت تک نواخته می‌شود. به دلیل موادی که دارد نسبت به سایر انواع داربوکا سنگین‌تر است و عموما روی زانو نواخته می‌شود. داربوکای سفالی در ابتدا در کشورهای عربی مورد استفاده قرار می‌گرفت، اما با تعاملات موسیقایی از دهه 1980 در میان نوازندگان ترک نیز محبوبیت پیدا کرد. خانواده داربوکاهای سفالی را می‌توان در سه دسته اصلی به نام‌های «solo»، «sumbati» و «dehollo» از کوچک‌ترین تا بزرگ‌ترین اندازه مشاهده کرد.
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.